طبق یک عادت شبی 10 دقیقه فیلم می‏بینم و گاهی 10 روز طول می‏کشد تا یک فیلم را تمام کنم. اما دیشب زیاده روی کردم. 170 دقیقه‏ی ناقابل خرج تماشای شبانه‏ی یک فیلم سینمایی گردید. اصل فیلم حدود 145 دقیقه است، اما دقایقی هم صرف مکث روی جملات و فهم ترجمه گردید و یکی دو مورد هم با اجازه شما و بزرگ‏ترها از ریپلای استفاده کردم. فیلم پیانیست از رومن پولانسکی و با بازی درخشان آدرین برودی را دیدم. یک فیلم با موضوع جنگ دوم جهانی و ضد نازی با اغراق در جنایات ارتش نازی و دروغ پردازی در باب یهودی کشی و نسل کشی و تأیید غیر مستقیم دروغ بزرگ تاریخ (هالوکاست) و به طور خلاصه بفرمایید: تبلیغ صهیونیزم! اوایل به شدت عصبانی شدم و چند بار رفتم تا فیلم را در کشوی مخصوص خودسانسوری‏ها جای دهم. اما رفته رفته مسحور هنر کارگردان شدم. فیلم که جلو می‏رفت احساس نفرت از صهیونیزم و دروغ‏های تاریخی‏اش در وجودم قوت می‏گرفت و مطمئن بودم هر چه هم فیلم ساختار مستحکم و پرداخت زیبا داشته باشد، کمترین تردید و تزلزلی در ماهیت پلید صهیونیزم در اعتقادم راه نخواهد یافت و البته راه نیافت. اما روایت ماجراهای فیلم به قدری زیبا بود و این ستاره‏ی نامرد (آدرین برودی) آن چنان هنرنمایی می‏کرد و در کل، فیلم آن همه قوت داشت که نمی‏شد آن را ندید و هنر کارگردان و بازی بازیگران و تدوین زیبای فیلم را نادیده گرفت. (من تا حالا کجا بودم که این فیلم را ندیده بودم؟) تا اینجا یک حس نفرت از صهیونیزم داریم و یک حس احترام به عوامل فیلم به اضافه‏ی یک احساس لذت از تماشای فیلمی جذاب.
در اواخر فیلم که شخص عمده‏ی داستان (یک یهودی لهستانی به نام اشپیلمن) که آلمان‏ها خانواده‏اش را کشته‏اند، خسته و رنجور از چشم نازی‏ها مخفی شده، مورد ترحم یک افسر آلمانی قرار می‏گیرد و وقتی نازی‏ها به هنگام پیش‏آمدن روس‏ها، قصد عقب نشینی دارند، اشپیلمن به کاپیتان ویلم هوسن فیلد (افسر آلمانی) می‏گوید:«نمی‏دانم چطوری از شما تشکر کنم» و افسر نازی پاسخ می‏دهد:«از خدا تشکر کن نه از من، او ما را زنده نگه می‏دارد». به همه‏ی آن حس‏ها این صحنه‏ی احساسی و البته فوق العاده دراماتیک را اضافه کنید و معجون خداباوری را هم به آن بیفزایید و یادتان باشد که ساعت 4 بامداد است و در اطرافتان کسی نیست، آن وقت با خیال راحت گریه کنید.(1)
و بعد که یادتان آمد اسم خود را گذاشته‏اید نویسنده و چگونه تن به همه کاری می‏دهید و اولویت آخرتان نوشتن است و انگار نه انگار که «الاهم فالاهم!» ممکن است به خاطر این کم‏کاری از خودتان بدتان بیاید. و بعد، از قضا ممکن است چهار – پنج تا سوژه‏ی ناب در مخ مبارکتان جرقه بزند و یادداشت کنید که از دست‏تان فرار نکند و در دل به صهیونیزم فلان و فلان (حرف‏های بدبد) بگویید کور خوانده‏ای! فیلم را دیدم و دارم برایت!
حتی ممکن است از عوارض این فیلم و خستگی مفرطش این باشد که وقتی ساعتی به اذان صبح مانده، ابلیس قلقلکتان کند که برو بخواب و ان شاء الله برای نماز بیدار می‏شوی و تو که خیلی محکم تکان خورده‏ای و عزمت برای کارهای خداپسندانه جزم شده، به شیطان بگویی «خودتی!» و بعد به جای مستحبات و معنویات (محض ریا) بنشینی و این یادداشت را بنویسی و با خود عهد کنی که بعد از نماز صبح وبلاگ را به روز کنی! حالا اینکه با این دو ساعت خواب چگونه می‌خواهی از پس فعالیت‌های فردا و به خصوص حاضر شدن سر کلاس برآیی، الله اعلم! به قول حاج دایی مرحوم ما: «آدم  ِ دوپا چه کارهایی که نمی‏کند!»
(برای شادی روح حاج دایی ما هم لطفاً یک فاتحه قرائت بفرمایید؛ مخلصیم!)

پاورقی:
1.  در وبلاگ نامحرمانه یک آدم بی‏هویت به این فراز ایراد گرفته و نویسنده را ریاکار دانسته بود. از امیر عباس که پرسیدم گفت:«وقتی اشپیلمن پرسید چطور از شما تشکر کنم گریه‏ام گرفت و بیشتر به خاطر اوج هنر این بازیکن و زیبایی در به تصویر کشیدن یک حس فطری بود و بعد که افسر آلمانی نام خدا را به زبان آورد قشنگ‏تر هم شد.» و وقتی از دلیل عدم پاسخ گویی به شخص بددل پرسیدم گفت:«ابتدا جواب دادم ولی بعد پاک کردم. نخواستم حس حسادتش شعله‏ورتر و بیماری‏اش مهلک‏تر شود.»