هر روز از خانه بیرون می‏آیم، محمد امین را به مهد کودک می‏سپارم، به مدرسه می‏روم. در مدرسه انجام وظیفه می‏کنم و در کنار شاگردانم لحظاتی بسیار دوست داشتنی دارم. پنج ساعت بعد عزیزم را تحویل می‏گیرم و به کانون گرم خانواده باز می‏گردم. یک زندگی خوب و راحت و دوست داشتنی! مطالعه می‏کنم، تلویزیون نگاه می‏کنم، با رایانه مشغول می‏شوم، می‏نویسم، اخبار را تحلیل می‏کنم، به مهمانی و خرید می‏روم، از هر چه و هر جا دلم بخواهد عکس می‏گیرم، دقایقی طولانی از روز را تلفنی با اقوام و دوستان صحبت می‏کنم، در مکان‏ها و اجتماعات مذهبی، سیاسی، فرهنگی، هنری و ادبی حاضر می‏شوم، سفر می‏کنم و از زندگی لذت می‏برم.
گاهی می‏نشینم و فکر می‏کنم کسانی که در مناطق محروم هستند و بسیاری از امکانات در دست‏رس‏شان نیست چه حالی دارند؟ من و امثال من همه گونه رفاه در زندگی داریم و باز هم گاهی نق می‏زنیم و از حقوق و مزایا و سهمیه‏ی بنزین و گرانی و ... می‏نالیم، اما خیلی از هم‏وطنانی که در مناطق و روستاهای محروم زندگی می‏کنند، حتی اسم بسیاری از امکانات زندگی امروزی را نشنیده‏اند. آیا ما حق ایشان را غصب نکرده‏ایم؟
می‏نشینم و گریه می‏کنم.